Toelichting bij de poster 2019
Door Frits Hendriks
Poster: Ted van Aanholt,
TedVA
De afgelopen jaren zijn de posters gemaakt door Eva Huisman. Zij
maakte voor elke uitvoering een passend beeld met dezelfde
elementen: veel mensfiguren in paars, rood en blauw en een geel
kruis. Daar voegde zij steeds iets aan toe dat hoorde bij de
locatie, soms voor iedereen duidelijk, soms wat subtieler. Als je de
posters naast elkaar zet, heb je een overzicht van de ontwikkeling
van De lastpost.
Toch wilde het bestuur van de stichting dit jaar iets nieuws. Een
van de doelstellingen is om jong talent een kans te geven. Ted van
Aanholt -student filosofie- is zo'n talent op het gebied van
fotografie en ontwerp. In 2017 en 2018 maakte hij al foto’s van de
uitvoeringen. Nu heeft hij ook de poster ontworpen op basis van een
eigen foto.
Het bleek geen gemakkelijke opdracht. Want hoe leg je in beeld
uit wat De lastpost is? Een eigentijdse passie! Een veelstemmig
verhaal! Na wat experimenten is Ted daar meer dan in geslaagd. Het
is totaal anders dan we gewend waren, maar kunstkenners leggen al de
link met het
werk van Teun Hocks, met op elk fotoschilderij een mannetje
dat iets opmerkelijks doet. En dat past wel bij De lastpost, niet de
zoveelste passie.
Wat zien we?
- zwart-wit; mooie lijnen
Door de poster te zwart-witten is de vergelijking met de vorige
posters niet meer te maken. We willen niet concurren met het werk
van Eva, maar een nieuwe visie geven op hetzelfde verhaal. Op
zwart-wit foto's zie je dan ook de lijnen veel beter. En een
interessant lijnenspel zit in de meeste foto's van Ted. Hier is de
belangrijkste lijn die van de open handen van het mannetje naar
boven. Dezelfde lijn gaat van over het publiek naar de dirigent.
Samen maken ze deze foto, samen maken ze De lastpost. Het middelpunt
van de foto is het bordje uitgang boven de deur, want De lastpost is
niet alleen een voorstelling in een theater, maar een stuk om in het
eigen leven over door te praten.
- uitbundigheid
Dit beeld laat ook al zien dat De lastpost geen neerslachtig
lijdensverhaal is. Het mannetje spreidt met bravoure zijn armen.
- perspectiefwisseling
Sommige mensen zien het meteen: het mannetje staat verkeerd om. De
muziekstandaard staat achter hem. Hij is het publiek aan het
dirigeren en niet het koor. Het is een van de kenmerken van De
lastpost: het publiek doet mee. Ook is De lastpost een veelstemmig
verhaal. Ieder lied wordt gezongen vanuit een ander personage, van
Jezus tot Petrus, tot Maria Magdalena, tot Judas. Het wisselt de
hele tijd. We invite you to change perspective, zeggen we de Radboud
Universiteit na.
- Willibrord Huisman
Het mannetje in de foto is Willibrord Huisman, initiatiefnemer,
componist, dirigent, levenskracht. Hoewel De lastpost geschreven is
door Hendrik Jan Bosman en Liesbeth Jansen en elke uitvoering door
veel mensen wordt mogelijk gemaakt, is Willibrord toch ook wel te
zien als hét mannetje van De lastpost. Zonder hem was De lastpost
misschien toch meer een concert zoals vele anderen. Zijn
enthousiasme en visie zorgen ervoor dat De lastpost meemaken en
eraan deelnemen een unieke ervaring is.
- kinderen, studenten en senioren
In het publiek zitten alle leeftijden door elkaar en ook dat is
typisch De lastpost. Iedereen is welkom. De zangers zijn
voornamelijk studenten en het is ook gericht op studenten, maar voor
iedere mens is er iets te beleven.
- Campuskoor zingt de passie
Met passie, vol passie zingt Campuskoor De lastpost een eigentijds
lijdensverhaal vanuit wisselende perspectieven, op
maandag 15 april
vanaf 19.30 uur in de Studentenkerk. Vrije toegang, met een collecte
en praten na afloop.
Hopelijk zorgt deze nieuwe poster voor nieuwe belangstelling.
|
terug
