Ik een lastpost?
| |
"... een stuk over Jezus. Hier heb je de
teksten. Speel ze maar."
|
| |
|
| |
Koor: "Nooit geweten dat alles wachtte...
op jou."
|
| |
|
| |
"Zo. Daar hebben we Jezus. Degene die alles
overhoop zou gooien."
|
| |
|
| |
Petrus kan het
hanengekraai van de sopranen
niet aanhoren.
|
Of ik een paar verbindende teksten wilde lezen tijdens de
uitvoering van de Lastpost in de Ontmoetingskerk, werd mij een paar
weken voor de voorstelling gevraagd. Dat wilde ik wel. Zou ik ook ja
hebben gezegd als ik toen al had geweten dat ik als acteur Jezus zou
gaan spelen? Waarschijnlijk niet. Want ik vertel graag een verhaal,
maar acteren? En misschien nog belangrijker: ik als Jezus? Petrus
kon ik mij goed voorstellen, Judas ook nog wel, maar ik als Jezus?
Maar wat was het mooi om te doen. Ik heb het passieverhaal nog
nooit zo intensief beleefd. De muziek is ook zo meeslepend. Mijn
kinderen zongen mee in het kinderkoor en samen hebben we nog
dagenlang fragmenten thuis gezongen. Zo bleven ze door ons hoofd
spoken.
Een aantal momenten sprongen er voor mij bijzonder uit.
Bijvoorbeeld het lied waarin Petrus beseft wat hij heeft gedaan.
"Maar zo ben ik toch niet?!" O nee? Wat zou ik hebben gedaan? En
toen klonk het snerpende geluid van die vervloekte haan weer...
Of het moment waarop Pilatus vraagt wat hij toch moet doen en
opeens vanuit de zaal de mannen luid beginnen te roepen: "aan het
kruis met hem!" Wacht even, ze hebben het over mij! Stop! Houd toch
jullie mond! En tegelijk besefte ik: nee, ik mag niet stop roepen,
dit moet gebeuren.
Het was afschuwelijk. Het was prachtig.
Lara van der Zee, maart 2016
|
terug
