Blote voeten op een stenen vloer
"Weet je, jongens, ik had het er net met Willibrord en Liesbeth
over... Eigenlijk willen we het hele concert op blote voeten
hebben."
Gerommel, schoenen uit. Mijn roodgelakte nagels wiebelen op en
neer als ik mijn tenen beweeg, de vloer is koud! Maar dat maakt niet
uit, zeggen ze, want daar verzinnen ze wel iets op. Ik voel het
reliëf van de stenen en moet stiekem toegeven - eigenlijk voelt het
wel fijn. Het is heel aards. Heel eenvoudig en op een bepaalde
manier vind ik het ontroerend. Het is heel Jezusachtig, en is dat
niet wat we hiermee willen bereiken? Een paar mensen houden hun
schoenen aan, maar ik zet mijn Vans onder aan de traptreden neer.
Die blijven daar lekker staan.
In de pauze, terwijl Carmina door blijft oefenen, verplaatsen we
ons naar een van de zaaltjes achter de kerk. Het heeft een tuintje:
gras, bomen, zelfs een gek vijvertje. Aan de rechterkant muren van
een gebouw, links van ons de muren van de kerk. Als je goed luistert
kun je Carmina horen, maar verder is het helemaal stil. Een kerk zo
midden in de stad vond ik al gek, maar dit plekje is zo mogelijk nog
gekker. Echt een oase van rust en je hebt niet door dat je eigenlijk
midden in de stad zit - op koopzondag nog wel. We maken een aantal
foto's, paar serieus, paar gestoord omdat Johann weer eens de
huisidioot uithangt maar we lachen veel en het is oprecht heel erg
leuk. Even de spanning weglachen, de vermoeidheid weglachen, de
stress weglachen. De concentratie. Het is zo'n intens fijn plekje om
te zijn, dat kerktuintje - perfect om tot rust te komen tijdens
stressvolle dagen als dit.
| |
|
|
|
^
|
|
Ik kan niet met schoenen in de kerk lopen. Ik wil de grond onder
mijn voeten voelen, ik wil weten hoe het is om op blote voeten langs
de buitenkant van het middenschip te lopen. We repeteren emotioneel
zware stukken - de geseling van Jezus, waarbij Carmina zingt en wij
de geluidseffecten verzorgen. We tellen, we klappen. 39 keer want 39
zweepslagen. Het zorgt voor kippenvel. Om vijf uur is de
vermoeidheid van Veerles gezicht af te lezen - logisch ook, dit
soort weekenden zijn intens zwaar, vermoeiend en hoewel het een
fantastisch project is om aan mee te doen en het allemachtig gaaf
klinkt in een grote kerk als deze, heeft dat geen effect op de
fysieke en emotionele uitputting. Carmina gaat weg en vervolgens
zijn we weer het volk op het plein, waarbij Judith en ik - zij
eerste, ik tweede sopraan - tegen een heel leger van alten, tenoren
en bassen op moeten boksen omdat de rest van de sopranen in rook
zijn opgegaan. Het lukt ons wel dus een high five is dat wel waard.
| |
|
| |
|
| |
Boos kijken. Valt nog
niet mee. |
Wanneer ik om kwart voor acht op mijn bed neerplof, ben ik
gesloopt. Twee dagen van intens repeteren, staging, stemoefeningen,
ik heb dit weekend bijna twaalf uur lang in de kerk gestaan. Mijn
rug vond het niet tof dus daar ga ik oefeningen voor doen - over
twee weken komt er weer zo'n intens weekend aan, met op zaterdag van
vijf tot negen de generale en zondag het concert en ook tevens de
première van een gloednieuwe passie. Ik heb nog drempels te gaan
voor ik echt zover ben - mijn rug, bijvoorbeeld, maar ook mijn
geringe lengte. Iris, Veerle en ik zijn de kleinsten van de
sopranen, naast Dieteke en Silvia de kleinsten van het hele koor,
dus staan we altijd overal vooraan. Yikes. Waaaaaay buiten mijn
comfort zone, maar was dat niet waarom ik dit ging doen? I'll
manage, I'll survive. Ook als koor zijn er nog drempels, maar we
hebben nog een paar repetities en daar gaan we keihard gebruik van
maken. Het komt goed.
Als koor zijn we naar elkaar toe gegroeid, dit weekend. Ik voel
me meer een onderdeel van het koor, we horen er allemaal bij.
Iedereen helpt elkaar. Niet alleen met zingen, maar met alles en dat
is zo fijn. Keerzijde is dat mijn voeten wel vies worden van het zes
uur lang rondbanjeren zonder schoenen, maar dat is ook geen
wereldramp. Komt wel goed, ik vind wel een oplossing. Ik weiger om
met schoenen aan het concert te gaan doen.
Want de vloer? De vloer onder mijn voeten geeft me troost,
vertrouwen, kracht, het houdt me aan de grond. Gek genoeg.
Sanne Conijn, sopraan, eerstejaarsstudente
Religiewetenschappen, april
2014
|
terug
